Ja hoor!! Dat was ie weer. De minor KLM zit er weer op. Laat ik eens even terugkijken naar wat ik uit deze minor hebt gehaald!

Vele tools, sites en mogelijkheden van denken zijn voorbij gekomen de afgelopen weken maar heeft het mij veranderd? Ik denk zelf van wel. Ik had geen idee dat er zo veel te vinden was op het internet om je lessen te verrijken en hierbij kinderen ook meteen gebruik te laten maken van de ICT van nu. Misschien ben ik dus niet alleen wat mediawijzer geworden maar ook wat mediagekker.

Ik kijk nu ook zelf anders tegen camera's, telefoons en tablet in de klas. Omdat ik nu ook weet wat het toe kan voegen aan je leerstof. Mediawijsheid bij je leerlingen en bij jezelf door een paar weken een minor te volgen. Ik ben van mening dat de leerkracht de media moet kennen om de leerlingen hiermee in aanraking te laten komen op een verantwoorde manier. Er is al zoveel om ze heen en je weet dat ze het gebruiken. Als leerkracht vind ik het ook gedeeltelijk jouw taak om dit te leren.

Hiervoor moet je je als leerkracht ook blijven ontwikkelen want vaak weten ouders het zelf ook niet. Dus voor de ouders of leerkrachten onder ons die mijn blog lezen en geen idee hebben waar hun kind het nu weer over heeft als het gaat om media, bekijk deze handig site die ik heb gevonden en je bent meteen weer wat mediawijser!!

http://www.mediawijsheid.nl/

Klik hierbij op het ABC van mediawijsheid en je komt begrippen tegen waarvan je eerst dacht, hebben we het over plaatsen in Japan of over een nieuwe metafoor voor het woord "leuk". Allemaal stuk voor stuk uitgelegd om je kennis op te krikken!

Volgens kennisnet is een mediawijze leerling, een leerling die in staat is om actief deel te nemen aan de samenleving met gebruik van nieuwe media. (Kennisnet.nl, 2014).  Maar hoe ga je dit als leerkracht nu doen? Via kennisnet ben ik op een competentiemodel uitgekomen van mediawijzer.nl. In dit model vind je onder andere competenties terug zoals het gebruik van verschillende media. Dit model is in te zetten in je klas om zo inzicht te geven in waar een kind eigenlijk mee bezig is op het gebied van media.

Bronnen: 

Slegtenhorst, G. (sd). Competentiemodel voor mediawijsheid gepresenteerd. Opgeroepen op juni 25, 2014, van Kennisnet: http://www.kennisnet.nl/themas/mediawijsheid/competentiemodel-voor-mediawijsheid-gepresenteerd/

Het onderwijs verandert continu. Dit is altijd zo geweest en zal ook altijd zo blijven. Enkele van deze veranderingen kunnen echter behoorlijk ingrijpend zijn, hoe gaan we hiermee om?
Wat mij betreft, worden veranderingen vaak te snel doorgevoerd en denkt men van te voren niet goed na over de opvatting "wat daarna?". Belangrijk is om aan de betrokkenen duidelijk te maken wat er gaat veranderen en op welke manier dit gebeurd. Voer de verandering in kleine stappen door, dan voelt de verandering niet rigoureus. Als je nu zegt dat je over twee uur een verandering wilt doorvoeren, zullen vaak alleen de innovators en misschien een aantal early adopters de boeg in één keer om willen gooien. Dit komt omdat bijvoorbeeld de innovators altijd op zoek zijn naar iets nieuws. De mensen die onder de laggards en de late majority vallen, zal je nooit in deze verandering mee kunnen nemen. Zij zullen de hakken in het zand zetten, omdat zij het liever bij het oude willen houden. Zij vinden dat alles nu perfect gaat en zien de meerwaarde niet in van de verandering. Door stapsgewijs een verandering in te voeren, hoeven de laggards geen hele grote verandering in één keer te maken en zal de verandering voor hen geleidelijker verlopen.

Het mooie van deze theorie is dat mensen elkaar wel kunnen beïnvloeden en tot nieuwe ideeën kunnen komen. Binnen een school zie je deze groepen mensen terug. We kennen allemaal de wat oudere leerkracht die vastgeroest in zijn patroon zit en vasthoudt aan zijn structuur en allemaal de leerkracht die wel wil maar niet weet hoe. Wat ik zelf dan belangrijk vind, is om het gesprek met elkaar aan te gaan over een verandering en de bijbehorende problemen.

De denkhoeden van Bono
Edward de Bono heeft  de volgende techniek ontworpen: De Bono Hoeden. De techniek gaat uit van het idee dat mensen vaak geneigd zijn problemen steeds vanuit hetzelfde (eigen) perspectief te benaderen. Door de denkhoeden te gebruiken, word je gedwongen om het probleem ook eens van een andere kant te bekijken. Een denkhoed staat voor een manier van denken. Er zijn zes denkhoeden en iedere kleur symboliseert een andere manier van denken. Je kijk op een situatie hangt dus af van de hoed die je op hebt.
Op de wereld leven verschillende mensen met verschillende meningen en zij dragen verschillende hoeden. Van iedere hoed heb je mensen nodig in een schoolteam. Als je alleen maar mensen hebt met rode hoeden, mensen die vanuit hun intuïtie en gevoel denken en spreken, dan maak je alleen keuzes op basis daarvan. Heb je alleen mensen met zwarte hoeden, dan bekijk je alles vaak vanuit een uiterst negatieve kant en zie je alleen de nadelen van bijvoorbeeld een verandering in.

Door middel van de denkhoeden zal je merken dat het makkelijker wordt om over te schakelen naar een andere manier van denken. Ineens begrijp je de argumenten van je collega’s bijvoorbeeld veel beter. Groot voordeel is ook dat iedereen zich volledig kan concentreren op één ding. Je hoeft je even niet bezig te houden met de andere invalshoeken. Bovendien heeft de techniek een groot strategisch belang. Doordat je een bepaalde pet op zet, kun je dingen denken en zeggen die je anders nooit zou hebben gezegd. Bijvoorbeeld omdat je niemand wilt beledigen of omdat het je positie niet is. Ikzelf denk vaak vanuit de blauwe hoed. Ik ben van de controle en wil graag controle houden. Ik ben ook erg kritisch op mijn eigen werk en dat van anderen. Dit komt omdat ik nogal perfectionistisch ben ingesteld. Het nadeel aan perfectionisme is dan meteen vooral denken in de blauwe en zwarte hoed. Het wordt in ieder geval een leuke opgave als we komend jaar een schoolplan moeten schrijven en ik eens een andere hoed krijg opgezet!!



Bronnen:

Hogeschool van Amsterdam, Kessels en Smit, (datum onbekend) De denkhoeden van de Bono. http://www.cop.hva.nl/artefact-1673-nl.html Bezocht op 25 juni 2014.
Scienceprogress.nl, (auteur onbekend), (datum onbekend) Denkhoeden (Bono. http://www.leren.nl/cursus/management/besluiten-nemen/denkhoeden.html Bezocht op 25 juni 2014.
Wikipedia, (27 december 2011) Innovatietheorie van Rogers. http://nl.wikipedia.org/wiki/Innovatietheorie_van_Rogers Bezocht op 25 juni 2014

Wat ik de afgelopen tijd heb gemerkt in het onderwijs, is dat leerkrachten zelf vaak ICT in willen zetten maar niet weten  hoe. Nu ben ik op mijn school een de vraag gaan stellen wat ze dan precies zouden willen. En veelal kwam hieruit dat ze meer gebruik wilden maken van het digibord en betere apparatuur. In het schoolbeleid staat ook dat kinderen werken met ICT door middel van computers. Verder wordt er over ICT weinig gesproken.

Wat een mooi hulpmiddel voor mijn school zou zijn, is de vier in balans monitor. Jaarlijks brengt Kennisnet de Vier in balans monitor uit. De monitor geeft inzicht in de laatste stand van zaken van ict en onderwijs en beschrijft nieuwe ontwikkelingen.  De monitor is opgebouwd langs de bouwstenen van het Vier in balans model: visie, deskundigheid, inhoud en toepassingen, en infrastructuur (kennisnet.nl).

Door middel van deze monitor zorg je ervoor dat je het maximale rendement uit je onderwijs haalt met behulp van ICT. Tijdens de lessen hebben wij de onderstaande afbeelding bekeken. Na een paar keer kijken, kan ik dit wel koppelen aan mijn stageschool.

Naar mijn interpretatie kan je ICT op twee manieren in je onderwijs integreren. De eerste manier is vanuit een visie werken. Een school heeft een bepaalde visie en hierin wordt ICT genoemd. Vanuit deze visie wordt er gekeken naar wat de leerkracht moet weten en kunnen en hoe dit vorm gaat krijgen in de klas. Uiteindelijk worden op de visie de materialen en dergelijken aangepast.

De tweede manier werkt juist andersom. Er wordt gekeken naar wat er allemaal in de school is (pc's, tablets, smartphones etc.) en er wordt gekeken naar wat ze hier allemaal mee kunnen in het onderwijs. Hierna wordt gekeken naar de vaardigheden van de leerkracht. Wat vraagt dit van hen om dit in te kunnen zetten in de klas? Uiteindelijk wordt hier de visie van de school op aangepast.

Naar mijn mening is het een mooie gedachte om vanuit de infrastructuur te werken naar een visie toe om zo het meeste rendement van ICT in je onderwijs te bereiken. Echter merk ik dat het op mijn stageschool vanuit de visie gebeurd. Ze moeten iets met ICT en hierop wordt de rest aangepast. Terwijl ze niet kijken naar wat ze eigenlijk allemaal hebben en wat ze ermee kunnen.

Omdat het toch moeilijk blijkt te zijn hoe je media en ICT nu in je klas kan inzetten, zou voor mijn school TPACK ook een uitkomst bieden. Het TPACK model kan leraren helpen bij het maken van keuzes over hoe ict ingezet kan worden om het leren van een bepaalde vakinhoud te ondersteunen. Tegelijkertijd helpt het TPACK model leraren om kritisch na te denken over hun eigen kennis en de kennis die zij nodig (zouden moeten) hebben om ict zinvol in te kunnen zetten binnen bepaalde vakken met behulp van een bepaalde didactiek (tpack.nl).

Er gekeken naar drie domeinen; Technologische Kennis (TK), Pedagogische Kennis (PK) en Inhoudelijke Kennis (CK). Als leerkracht moet je van alle drie de domeinen kennis hebben en deze samanhangend met elkaar te kunnen toepassen in je onderwijs. Om te zorgen dat je deze drie domeinen behandelt, kun je TPACK the game spelen. Hierbij krijg je telkens 3 begrippen die elk bij een domein horen. Met deze begrippen kun je een onderwijsontwerp bedenken. Zo breng je verschillende media in je klas op een leuke en makkelijke manier.

Het werd eens tijd om met de kleuters iets nieuws te doen. Gezien ze op mijn stageschool aan VVE doen maar dit nog wankel op zijn poten staat, had ik het idee om dit uit te breiden met een stukje Engels.

Het idee wat ik hierbij kreeg was om met kleuters te skypen met een andere school waarbij ze met andere kleuterklassen konden praten. Om zo wat basiswoordjes Engels te leren en gebruiken. In mijn klas zitten namelijk kinderen die van allochtonen afkomst zijn maar ook van Nederlandse. Een aantal hiervan is ongelofelijk pienter en vervelen zich over het algemeen bij de woordenschat lessen omdat zij de behandelde stof al receptief en productief beheersen. Voor deze kinderen leek het mij dus ontzettend leuk om via Skype een extraatje te bieden.
Dus tijd om het voor te leggen aan mijn mentor. Zij was erg positief en wilde wel eens zien of ook kinderen van deze leeftijd dit konden en leuk zouden vinden en of het ook daadwerkelijk rendement zou kunnen hebben.

Ik heb hierna contact opgenomen met mijn familie in Nieuw-Zeeland om eerst te kinderen te laten skypen met de kinderen van mijn achterneef. (i.v.m. het tijdsverschil en als test). Daar zaten we dan, met vier kinderen uit mijn klas 's ochtends klaar voor de start.

We hebben uiteindelijk een half uur gesproken met elkaar en ondanks dat de kinderen van mijn achterneef moe werden, was het een ontzettend leuke ervaring. Er werd al wel gebruik gemaakt van basis Engels zoals Hello, how are you? What's your name? En veel handen- en voetenwerk.  De kinderen waren super enthousiast. Het idee dat ze met de andere kant van de wereld zaten te kletsen, vonden ze werkelijk bizar!!! En ook mijn mentor vond het een erg leuk idee.

Na de dag hebben we gesproken over het idee om het in te voeren bij de kinderen die wat verder zijn in Nederlands en om hen hiermee te laten werken als er weer een herhaallesje komt in woordenschat voor de andere kinderen. Mijn mentor is nu met de directie aan het praten om dit uit te proberen en ik ben via mijn familie contact aan het leggen met een kleuterschool in Christchurch zodat ze echt bij elkaar in de klas kunnen kijken. Omdat we met het tijdsverschil zitten, zijn we nog aan het kijken of we ook filmpjes op kunnen nemen voor elkaar zodat hier ook op gereageerd kan worden. Maar ik ben super benieuwd naar de resultaten van dit project!!

Onderwijs van de toekomst; een robot in de klas die je helpt bij taal en rekenen, die de leerkracht ondersteunt met uitdelen van materialen, die schoonmaakt, die dient als soort verwerkingsopdracht? Een ontwikkeling die steeds dichterbij komt.

Ik kwam vandaag weer een artikel op internet tegen over robotica in de klas. Ik had hier zo mijn vragen bij en ben ik hier meer over gaan lezen.
Een NAO is een robot met menselijke trekjes van nog geen 60 centimeter hoog en ongeveer vier kilo. De NAO kan lopen, soepel bewegen met hoofd, benen en armen en stemmen herkennen. Bovendien spreekt hij maar liefst dertien talen (definitie uit: ‘Robotdag in Nemo’, redactie Kennisnet, 9 juni 2011).

 In een artikel op de website Kennisnet over robotica worden een aantal bewezen voordelen van het werken met robotica in de klas genoemd. Zo zouden kinderen meer geïnteresseerd raken in de techniek. Dit werkt overigens erg goed bij de meisjes. Ook bevordert het de samenwerking: er is sprake van een stimulans voor leren van techniek, communicatie en samenwerken. Als laatste bevordert het werken met robots het probleemoplossend vermogen van kinderen. Het programmeren van de robots draagt bij aan cognitieve aspecten zoals oplossend vermogen en creativiteit. 

Daarnaast blijkt uit verschillende onderzoeken dat de robots een positief effect hebben op autistische kinderen. Het is voor autistische kinderen moeilijk om contact te maken met anderen. Ook is het voor deze kinderen moeilijk om hun gevoelens te uiten en expressies te tonen met hun gezicht.
Er wordt gekozen voor robots die dezelfde grootte hebben als een echt kind. Zo vertelt ook Maja Mataric, co-director of the Robotics Research Lab at USC in een artikel van ABC.news.com dat kinderen met autisme liever naar objecten kijken dan naar gezichten van mensen. Het mannetje stelt eenvoudige vragen om contact te maken, maar kan ook wat moeilijkere opdrachten geven. De leerlingen leren oogcontact maken met de robot zonder dat dit intimiderend overkomt. Als het kind in de war raakt, biedt de robot hulp aan. De robot reageert ook als de kinderen hem slaan. Hij verbergt dan zijn gezicht en huilt, de autistische kinderen weten nu dat dit pijn doet. Daarnaast kan de robot de bewegingen van het kind dat met de robot communiceert volgen.

In het onderstaande filmpje zie je een korte uitleg over een NAO robot.
 http://www.youtube.com/watch?v=2STTNYNF4lk

Ik vind het een prachtig systeem, een hele mooie technische ontwikkeling en hij zal vast wat toevoegen in de klas. Een vervanger zal hij nooit worden denk ik want binnen de klas is je rol als pedagoog zo belangrijk. Ik kan het enigszins ook wel koppelen aan de minor het jonge kind. Hierin werd verteld dat je bij jonge kinderen speelpoppen in kan zetten om ze meer open te maken. Ik zie hierin ook wel voordelen met een robot. Een kind kan hem gaan zien als vriendje en dingen gaan vertellen tegen de robot die hij normaal niet verteld tegen een leerkracht. En ter ondersteuning heeft het ook zijn voordelen. Mijn ideale robot zou dan ook een scherm in zijn buik hebben. Als kinderen dus extra instructie nodig hebben, kan hij door middel van een instructiefilmpje dit afspelen en hier uitleg bij geven zodat het ook nogmaals visueel duidelijk wordt voor een kind.

Aan de andere kant heb ik mijn vraagtekens bij datgeen wat gezegd wordt over autistische kinderen. Is het nu juist niet de bedoeling dat je autistische kinderen probeert te leren hoe ze gezichten af moeten lezen zodat ze in hun dagelijks leven hier ietwat beter mee om kunnen gaan? Ik heb twee jaar gewerkt met autistische kinderen en ik wilde ze juist dingen meegeven om het dagelijkse dingen makkelijker te maken. Omgang met mensen is daar één van. Ik denk dat een NAO robot dan toch sommige vaardigheden mist, zoals intonatie van de stem en gezichtsuitdrukkingen. Daar tegenover staat weer wel dat ik van mening ben dat autistische kinderen het ontzettend interessant zouden vinden. Het is een prikkel die ze normaal niet zien of krijgen. Ik zou dit graag willen testen binnen het speciaal onderwijs en kijken hoe kinderen hierop reageren.

Dus NAObot nabije toekomst of twintigjarenplan? Gezien de ontwikkelingen op dit moment in het onderwijs zou ik er niet van staan te kijken als meerdere scholen dit al snel mogen proberen. Op dit moment sta ik er nog een beetje sceptisch tegenover dus liefste uitvinders stuur me er maar eentje en ik wil graag proefkonijn spelen en het testen in verschillende settings!!

Weer wat verder in de minor. Inmiddels weer de derde week en weer veel dingen bekeken.
Vorige week hebben we via mediavision een eigen filmpje gemaakt met instructie. Ik zag dit altijd op youtube en dacht dat dit super ingewikkeld was en ik had geen idee hoe ik dit moest doen. Blijkt dit gewoon ook weer super simpel te zijn. Ik had binnen enkele seconden een instructiefilmpje in elkaar gezet voor mijn moeder!
http://fontys.mediamission.nl/Mediasite/Play/2862d81af81d42daba560b7c8df5a7071d

Ik zie hier zeker de mogelijkheden van in als het gaat om instructie aan kinderen. Als je wat langer in het onderwijs rondloopt, kun je als leerkracht precies zien waar de typische moeilijkheden zitten bij bijv. rekenen. Deze tool zou je dan in kunnen zetten om kinderen extra instructie te geven terwijl jij zelf bezig kan zijn met een apart groepje. Nu ik het me zo bedenk, ik zou het niet erg vinden als ik dit binnen het Dalton onderwijs had gehad vroeger. Ik werkte hier altijd aan een vak naar keuze en de leerkracht gaf op enkele momenten klassikale instructie. Tijdens de werkmomenten was de leerkracht bezig met kinderen die wat extra's nodig hadden maar toch waren er ook kinderen die aan het werk waren maar ook nog extra instructie nodig hadden. Ik zelf ook! Dit was ideaal geweest. Hoefden we meteen de leerkracht ook niet meer lastig te vallen.

Nu heb ik nog geen instructie geprobeerd met deze tool maar ik heb wel mijn kleuters laten zien hoe het werkt. Ik had mijn laptop meegenomen naar school en met een paar oudste kleuters ben ik gaan uitproberen. Ik heb eerst mijn filmpje laten zien en ze dachten allemaal dat het super moeilijk zou zijn en dat ze niet een filmpje konden maken. Natuurlijk heb ik voor de kinderen wel alles opgestart en de belangrijkste dingen uitgelegd (wat is stop, hoe zet je het geluid aan, waar moet je kijken etc.) maar de kinderen gingen zelf bedenken wat ze wilden maken. Zo wilden ze de andere kinderen uitleggen hoe je een rekenspelletje kon starten op de computer. Met wat omwegen is het gelukt want natuurlijk zat er geen webcam op computer dus hebben we deze geleend maar ze hebben de stappen uiteindelijk zo goed mogelijk zelf uitgelegd voor de webcam en ik hielp een ander kind met het klikken naar de juiste pagina's op het juiste moment.

Toen we dit lieten zien in de klas waren de andere kinderen helemaal verbaasd want dat waren hun klasgenootjes in een filmpje!! Zelfs de juffrouw vroeg, hebben jullie dit gedaan in die korte tijd dat jullie weg waren?! En ik dacht, uhm ja want zo makkelijk kan het zijn. Zelfs met jonge kinderen. Ik mag hem helaas niet posten op mijn blog i.v.m. zorgleerlingen. Ik stond er zelf van te kijken wat ze eigenlijk allemaal al weten want deze kinderen kunnen heel goed omgaan met een computer. Met wat begeleiding kunnen ze de leukste dingen doen. Ik had niet gedacht dat ik met kleuters een filmpje zou maken. Hopelijk maak ik deze onderschatting niet meer en sta ook ik niet meer zo snel met mijn mond vol tanden.

Zo ben je blij dat je eerste minor er op zit en zo begin je aan de tweede. Ik hoopte op een interactieve minor waarbij ik veel ga leren over het gebruik van media om zo, als ik mijn eigen klas heb, het onderwijs nog leuker en boeiender te maken. Vrijwel blanco stapte ik de klas binnen en de eerste opdracht die je krijgt, is een South Park versie van jezelf te maken! Et voilà, interactief met media daar zijn we al!

Tijdens de eerste bijeenkomst is mijn hoofd al gevuld met veel ideeën maar toch heb ik geen idee waar ik moet beginnen of wat er gaat komen. Verschillende tools gaan gebruiken in mijn onderwijs? Lukt me dit wel? Hoe ga ik dit doen? Welke tools in godsnaam? Wat voor onderwijs wil ik gaan ontwerpen? Lichte paniek in mijn hoofd... Eén voor één denk ik steeds maar.

Laat ik daarom eens bij het begin beginnen! Mijn eigen blog! Nooit gedaan, nooit een site ontworpen maar toch doe ik dat even dacht ik. En zie hier het resultaat! Het duurde wat langer dan ik dacht want zo'n pietje precies als ik wil dan iets origineels en roze (want tja, ik ben en blijf een meisje). Maar het blijkt wel erg leuk te zijn. Het gevoel zelf dit gecreëerd te hebben, maakt me stiekem best trots en dat al na één bijeenkomst in deze minor!

De blogpagina is mijn versie van Alice in Wonderland, vandaar de titel Cella in Medialand. Als Alice in Wonderland terecht komt, weet ze niet zo goed hoe ze daar mee om moet gaan en wat ze er allemaal precies kan. Dat is precies mijn gevoel bij de verschillende tools en media die beschikbaar zijn op internet en verschillende apparaten die nu op de markt zijn die ik in kan zetten in de klas. Maar ik heb zo'n idee dat dat helemaal goed gaat komen de komende weken. Als ik nu al mijn eigen blogpagina maak na drie uur les, wie weet heb ik straks mijn eigen Wonderland wel gecreëerd voor in de klas!